Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Η συναρπαστική εμπειρία του "Ορίζοντα" στον ROUT 2012





Η συναρπαστική εμπειρία του "Ορίζοντα" στον ROUT 2012



Αναδημοσίευση  από http://www.advendure.com




ΘΑ ΜΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΝ ΤΑ ΒΟΥΝΑ? Ήταν το πρώτο που αυθόρμητα σκέφτηκα όταν είδα 68 αθλητές, στις 6 πριν χαράξει η 19ηΟκτωβρίου 2012 να ετοιμάζονται να τρέξουν 164 συνεχόμενα χιλιόμετρα στην οροσειρά της Ροδόπης.Στην ταινία «Himalaya» ο πεισματάρης, χαρισματικός γερο-αρχηγός Τινλέ ενός χωριού χαμένο στα Ιμαλάϊα, παρά τη μεγάλη ηλικία του και λόγω των ειδικών συνθηκών, επιμένει να οδηγήσει ο ίδιος ένα καραβάνι που μεταφέρει αλάτι.
Η πορεία από τις κορφές του κόσμου προς τις εύφορες κοιλάδες του Νεπάλ θα είναι μια συνεχής αναμέτρηση ανάμεσα στους ανθρώπους και τα "πνεύματα" των βουνών.
Παρά τις φαινομενικά -και αντικειμενικά- ακραίες αντιξοότητες του εγχειρήματος λέει σε αυτούς που δεν πιστεύουν ότι είναι ικανοί να τα καταφέρουν.
«Πάμε …θα μας θυμηθούν τα βουνά »…
Κάτι ανάμεσα στο ότι τα σεβαστήκαμε, μάθαμε από αυτά, τα «δαμάσαμε» για χρόνια …και για το λόγο αυτό, θα μας αφήσουν να τα περάσουμε τώρα που το έχουμε ανάγκη !!!!
Τόλμη και σεβασμός.
Αγαπημένη φράση… χιλιοαγαπημένης ταινίας.
Μιας από τις εκατοντάδες ταινίες που μας οδήγησαν πριν 13 χρόνια να αρχίσουμε να δημιουργούμε τις δικές μας στο πεδίο του Περιβάλλοντος και του Πολιτισμού.
Μπορεί να ήταν μία μπορεί, μπορεί να είναι σήμερα 200 περίπου. Τι σημασία έχει. Προσπαθήσαμε για κάτι δύσκολο, που απλά…το πιστεύαμε.
Μα ας τα πάρουμε απ’ την αρχή για να τα συνδέσουμε με το θέμα μας.

2. Ο «ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ»
Ανάγκη εσωτερική ήταν αυτό που μας έσπρωξε πριν λίγα χρόνια να δημιουργήσουμε τον «Ορίζοντα» παίρνοντας με μια κάμερα στην πλάτη τα βουνά, τα ποτάμια, τις λίμνες, τις θάλασσες….
Με άλλη αφορμή το είπε κάποιος κάποτε, αλλά παραφράζοντάς, πάντα συμφωνούσαμε με την άποψη «….δες τι μπορείς να κάνεις εσύ για αυτό που πιστεύεις και μην περιμένεις πάντα τι θα κάνει αυτό για σένα»
Την Φύση με τα διδάγματά της πάντα την πιστεύαμε και την εξερευνούσαμε σε όλες τις γωνιές της, τονΑθλητισμό με πολλές μορφές του τον «γευτήκαμε» και  πιστέψαμε στην αγνή του δύναμη, τον Πολιτισμόεπίσης σε πολλές μορφές του τον υπηρετήσαμε γιατί νοιώσαμε από πολύ νωρίς ότι μπορεί να είναι το αλάτι και να δώσει μια «γεύση», μια ποιότητα στα πάντα.
Στο «δρόμο» είδαμε ότι όλα μαζί αυτά μαζί είναι ένα καλό μείγμα όπου θα συνέδραμε στο να διαμορφωθούν υγιείς συνειδήσεις.
Και διαπιστώσαμε, αρκετά νωρίς ευτυχώς, ότι όταν βρεις κάτι όμορφο, αν δεν έχεις φίλους να το μοιραστείς, χάνει πολύ από τη λάμψη και την ουσία του.
Έτσι είπαμε ότι αφού δεν υπάρχει ικανοποιητικός αριθμός εκπομπών που θα μπορούσαν να μεταδώσουν τέτοια μηνύματα, που θα μπορούσαν να στεγάσουν σκέψεις και προβληματισμούς για το χώρο αυτό, που θα μπορούσαν να προβάλουν προσπάθειες ανθρώπων που «αξίζουν τον κόπο» και που ποτέ δεν θα τύχουν ευρείας προβολής, ίσως γιατί δεν «πουλάνε» όπως πχ κάποια μαζικά ομαδικά αθλήματα, ας κάνουμε εμείς την προσπάθεια και να δημιουργήσουμε αυτό το «περιβάλλον».
Και εκεί με τα μάτια, την καρδιά και τα πόδια μας, αλλά και με τα μάτια, την καρδιά, τα πόδια και τις Θύμησες όσων μας εμπιστεύτηκαν,  κάναμε απίστευτα ταξίδια και «ταξίδια».
Ανεβαίνοντας στην κορυφή της Ελλάδας (Όλυμπος) «πήγαμε» στην κορυφή του κόσμου (Έβερεστ) με τα λόγια και τις εικόνες του Mike Στύλλα και του Παύλου Τσιαντού, από τις ψηλότερες κορυφές της Ηπείρου και της Ελλάδας (Σμόλικα, Γράμμο, Τύμφη) στις 3 ψηλότερες δρακόλιμνες τους με τους 6 συνεργάτες μας (εκ των οποίων τον Χρήστο Κατσάνο) όπως και κατεβαίνοντας με rafting για 2 ώρες τον ορμητικό Καλαρρύτικο, διασχίζοντας την απίστευτη χαράδρα του Αράχθου και την καταγεγραμμένη στο βιβλίο Γκίνες, χαράδρα του Βίκου.
Μετά παρουσιάζοντας τα 300 χλμ του Νίκου Καλοφύρη στα Ιμαλάϊα (Solu Khumbu Trail 2010) και φτιάχνοντας το documentary film του αγώνα των 30 χλμ του Ioannina Lake Run 2012, αλλά και μαθαίνοντας από τον Λάζαρο Ρήγο την Ιστορία των αγώνων του Ορεινού Τρεξίματος στην Ελλάδα και από τον ίδιο πως κάποιος μπορεί για δύο μήνες να περιδιαβαίνει!!! τα Ιμαλάϊα με ποδήλατο και πεζοπορώντας στον «Round Annapurna trek».
Και μετά γυρίζοντας μέσα στα χιόνια το Άγιον Όρος με τον Ηλία Σπυριδόπουλο..και τόσα άλλα. 

3. Ο «RODOPI ULTRA TRAIL, 164 χλμ»
Αυτονόητα λοιπόν κάποιος, έστω και λίγο μυημένος στον χώρο του Ορεινού Τρεξίματος και Περιπέτειας, θα καταλάβαινε από την αναφορά των παραπάνω ονομάτων (Ρήγος, Σπυριδόπουλος, Κατσάνος αλλά και Στύλλας, Καλοφύρης ….) ότι ο Rodopi Ultra Trail ήταν ένα συχνό και κοινό σημείο αναφοράς. Σημείο αναφοράς που μόνο και μόνο η περιγραφή του σου «άνοιγε»  τουλάχιστο την επιθυμία να το δεις, για να μην πω ότι σε …προκαλούσε.
Οι αντικειμενικές δυσκολίες να μετακινηθεί ένα, έστω και μικρό, συνεργείο από την Ήπειρο για 4 μέρες στα βουνά της Ροδόπης κατάφεραν 2 χρονιές να αποτρέψουν την τελευταία στιγμή, την παρουσία μας εκεί. Κατάφεραν παράλληλα να μας πεισμώσουν περισσότερο και να κάνουν την επιθυμία μας να αποτελέσουμε μέρος του κορυφαίου ορεινού αθλητικού γεγονότος, ακόμα εντονότερη.
Χαράματα 18ης Οκτωβρίου 2012 τίποτε δεν φαίνεται να ξαναστέκεται εμπόδιο για τον δικό μας «….τηλεοπτικό ROUT» και με τον Δημήτρη (Γκαρτζονίκα)  ξεκινάμε από τα Γιάννινα και την Πίνδο για την άλλη άκρη της Ελλάδας, τη Ξάνθη και τη Ροδόπη.
Και μετά….
Μετά θα μπορούσε να μπει στην αφήγησή μας μια άλλη…αγαπημένη σκηνή λατρεμένης ταινίας.
Εκεί που κλείνοντας το ταξίδι του στον κόσμο, ο Χριστόφορος Κολόμβος (Gérard Depardieu) στο «1492: Conquest of Paradise», ρωτάται από το γιο του τι θυμάται από αυτό, ώστε να το αποτυπώσει στο χαρτί.
Και αυτός λέγοντας μόνο τη λέξη «Θυμάμαι…» σταματά να μιλά….και περνούν οι εικόνες ξανά από το μυαλό του τόσο ζωντανές που χάνεται μέσα τους. Και δεν συνεχίζει, γιατί με τα λόγια θα χάνονταν η μαγεία και η αίσθηση που ένοιωσε όταν τα πρωτοαντίκριζε.
Ούτε Κολόμβοι είμαστε, ούτε πρωτοπόροι.
Όμως….θυμόμαστε και ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολο να περιγραφεί με λέξεις ένα τέτοιο βίωμα.

4. ΘΥΜΑΜΑΙ…ΛΟΙΠΟΝ.
Με τον Δημήτρη πριν λίγες μέρες είχαμε καλύψει ως επίσημοι χορηγοί επικοινωνίας, τα 30 χλμ του «Ioannina Lake Run 2012». Ένα εξαιρετικό γεγονός που όμως ξέραμε ότι θα λειτουργούσε ως «ζέσταμα» για τον ROUT. Στις έξι σχεδόν ώρες του ταξιδιού μελετήσαμε ξανά αρκετές φορές το σχέδιο της προσέγγισης του αγώνα, αφού παρά το εξάωρο ταξίδι, με την άφιξή μας στο παραμυθένιο «Δασικό Χωριό Ερύμαθου» της Ξάνθης, θα έπρεπε αμέσως να αρχίσουμε να «γράφουμε» τις αφίξεις, το κλίμα, την ενημέρωση κλπ.
Επίσης ξαναμελετήσαμε το γεγονός ότι ουσιαστικά θα καλύπταμε την εξέλιξη του αγώνα σε τρεις νύχτες, πράγμα πολύ δύσκολο τηλεοπτικά (όσο και ανθρώπινα).

5. ΔΑΣΙΚΟ ΧΩΡΙΟ ΕΡΥΜΑΝΘΟΥ- ΠΑΡΑΜΟΝΗ:
Μια διάχυτη, ενσυνείδητη ηρεμία σε όλα και όλους ήταν….η πρώτη έκπληξη που νοιώσαμε μόλις φτάσαμε.
Τίποτε δεν προδιέθετε ότι σε λίγο θα άρχιζε κάτι τόσο δύσκολο, ένας πραγματικά πολυεπίπεδος «πόλεμος» αθλητών, εθελοντών και διοργανωτών, απλωμένος σε τόσες βουνοκορφές, τουλάχιστο για 42 συνεχόμενες ώρες.
Μια ηρεμία που, πρέπει να το πω όσο παράξενο κι αν ακούγεται, κράτησε ως την ώρα που φύγαμε για τα Γιάννινα, μετά από 4 ημέρες.
Αν οφείλονταν στην σκληρή προετοιμασία όλων, στην πείρα τους, στην μεγαλοπρέπεια του εγχειρήματος ή σε όλα μαζί, θα το ανακαλύπταμε αργότερα.
Από την άλλη, πάντα πριν τις πραγματικά μεγάλες μάχες, λένε, επικρατεί μια παράξενη ησυχία.

Στη δίμηνη προετοιμασία που προηγήθηκε με τη συνεργασία του Χρήστου Κατσάνου, είχαμε προγραμματίσει να μας συστήσει όσο το δυνατό περισσότερους αθλητές για το προαγωνιστικό ρεπορτάζ, που θα αποτελούσε ένα καλό «ένθετο» όταν όλα πια θα είχαν όλα τελειώσει.
Θεωρώ περιττό να αναφέρω ότι πολλών αθλητών γνωρίζαμε την προϊστορία τους από τους διοργανωτές και τις αμέτρητες ώρες περιήγησης στο διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Παρά τα αυξημένα καθήκοντα «υποδοχής - φιλοξενίας» και συνεργασίας με την Ελένη Ματθαιοπούλου που κατέγραφε τις αφίξεις- συμμετοχές των αθλητών, ο Χρήστος ήταν όπως πάντα συνεπής και προλάβαμε να γνωρίσουμε και να μιλήσουμε με πολλούς αθλητές.
Η άποψη από την πρώτη προσέγγιση;
Υψηλό Επίπεδο και Ήθος !
Και προπαντώς, χαμηλοί τόνοι. Και έτσι λογικά θα ήταν.
Κάτι τόσο μεγάλο και δύσκολο έπρεπε να το κάνουν άνθρωποι συγκροτημένοι, που ήξεραν τι ήθελαν να τολμήσουν και πώς να το καταφέρουν.
Επίσης πρέπει να τονίσω την εικόνα της αρμονίας που απέπνεαν όλες οι κινήσεις, συζητήσεις και επαφές τους, κάτι απόλυτα συνυφασμένο με την φυσική ηρεμία και τάξη του πανέμορφου περιβάλλοντος.
Μια απόδειξη του ότι για να μπορέσεις να συμβιώσεις με τα βουνά και τα στοιχεία τους, πρέπει πρώτιστα να αποδεχτείς τους όρους του ισχυρού της σχέσης αυτής.
Και αυτός είναι φυσικά…. τα βουνά κι η φύση.
Παράλληλα η ωραία εικόνα του Λάζαρου να στήνει το «στρατηγείο» του που θα συντόνιζε τον 42 ωρών αγώνα, θα ενημέρωνε διαδικτυακά όλο τον κόσμο άμεσα για την εξέλιξή του (μεταξύ αυτών τις οικογένειες και τους συγγενείς τους, ειδικά τη νύχτα) και τα νέα μέσω ασυρμάτου του «περιπλανώμενου» στα βουνά Ηλία συντονίζοντας τους ήρωες εθελοντές του ROUT στους σταθμούς, σε προετοίμαζε, θες δε θες, για τον ΑΓΩΝΑ.
Η σκηνή του κέντρου επικοινωνιών, με το στημένο ειδικά για τον αγώνα δίκτυο κεραιών και ασυρμάτων, με τα μηχανήματα και τους χάρτες για το πώς είναι τοποθετημένες οι κεραίες κλπ στα βουνά και τους σταθμούς, δίπλα στο «στρατηγείο» του αγώνα, ήταν απλά… μεγαλείο και σου έδινε την σιγουριά ότι ο αγώνας, ιδίως τη νύχτα, θα είχε την υποστήριξη που ήταν απαραίτητη.
Αν για λίγο άφηνες τον εαυτό σου να σκεφτεί τη μεγάλη σπουδαιότητα του συγκεκριμένου μηχανισμού για την ασφάλεια ανθρώπων που θα αγωνίζονται σε διάσπαρτες βουνοκορφές, κρυμμένοι στα δάση, με απόσταση 16 ωρών ο πρώτος από τον τελευταίο, απλά θα ανατρίχιαζες. 
Αξέχαστες θα μου μείνουν οι εικόνες των αθλητών να αγκαλιάζονται σαν πραγματικοί φίλοι (μα ήταν) όταν ξανάβλεπε ο ένας τον άλλον, να παίρνουν το γλυκό του Χρήστου σαν να ήρθαν μουσαφίρηδες στο πιο φιλικό τους σπίτι, να χαμογελούν, να αποτυπώνουν το μήνυμα τους στο κρεμασμένο πανί (….τρέχω για τη ΦΛΟΓΑ και τα παιδιά με καρκίνο- Πάυλος Διακουμάκος,  Ναντιούλα και Θαλίτσα σας περιμένω στον τερματισμό- ο μπαμπάς σας….)
Δεν κρύβω ότι και οι καλές κουβέντες και ο σεβασμός για την πορεία του  «ΟΡΙΖΟΝΤΑ» από όσους παρακολουθούν την πορεία μας, μας βοήθησε να γνωριστούμε πιο γρήγορα και να αποφύγουμε τα τετριμμένα.
Προλάβαμε να κάνουμε αρκετές συνεντεύξεις – κοινή συνιστώσα όλων η επιθυμία πρώτιστα να τερματίσουν και να απολαύσουν τη φύση-  και γρήγορα ήρθε η ώρα για την καθιερωμένη τελική ενημέρωση από το Λάζαρο.
Περίπου 7.00 το απόγευμα στο «στρατηγείο», σκοτάδι έξω, όλοι στην αίθουσα.
Μια εικόνα, χίλιες λέξεις.
68 αθλητές, παρά την πείρα τους να παρακολουθούν με προσήλωση την ενημέρωση του Λάζαρου σαν πρωτοαγωνιζόμενοι.
Γνώριζαν ότι κάθε λέξη είχε σχέση με κάτι πέρα από τον αγώνα.
Λίγες ερωτήσεις στο τέλος, έλεγχος των σάκων ανεφοδιασμού που δικαιούταν βάση κανονισμών, τους οποίους θα τους φόρτωνε νυχτιάτικα ο Παντελής για να τους μεταφέρει ώστε να τους βρουν σε δύο μόνο από τους έξι σταθμούς (Ζαρκαδιά Κ41 και Κ123 και Κρούσοβο Κ69) και ξεκούραση στα μικρά ξύλινα σπιτάκια και στις σκηνές.
Η άδεια αίθουσα μετά από λίγο σου μετέδιδε, σε εμάς τουλάχιστον, μια νευρικότητα ξέροντας ότι σε λίγες ώρες, με σκοτάδι, θα δοθεί η εκκίνηση.
Τελευταίες ετοιμασίες με τον Δημήτρη να τεστάρει τις κάμερες στο νυχτερινό περιβάλλον και με τον Άγγελο του Δασικού Χωριού , να φροντίζουμε για την ενίσχυση του φωτισμού της εκκίνησης, αφού θα την καταγράφαμε.
Οι διοργανωτές συμφωνούν να αλλάξουμε την φορά που θα ξεκινούσαν οι αθλητές για να γίνει καλύτερο το πλάνο, μια γρήγορη μακαρονάδα (το καλύτερο φαγητό τέτοια ώρα) λίγη ζέστη και κάτι ανάμεσα σε ξεκούραση, ύπνο με το ένα μάτι και ανασύνταξη των πλάνων που θα εφαρμόζαμε σε λίγες ώρες.

6. Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ: ΕΚΚΙΝΗΣΗ 164 ΧΙΛΙΩΜΕΤΡΩΝ
5.30 το πρωί οι πρώτοι αθλητές κάνουν την εμφάνισή τους.
Τα μεγάλα κουδούνια των διοργανωτών (τα «κυπριά» για να ακριβολογούμε) δίνουν το γνωστό συνθηματικό ήχο σε όλους ότι …ήρθε η ώρα.
Τα πρόσωπα ξανά χαμογελαστά αλλά φαίνονταν πια ότι ο νους δούλευε το σχεδιασμένο πλάνο του καθενός.
Συγκινητικές αγκαλιές και ευχές από όλους για …καλό δρόμο.
Μια μοναδική εικόνα στο υποφωτιζόμενο περιβάλλον.
Η εκκίνηση δεν θα αργούσε δευτερόλεπτο όπως είχε ειπωθεί και … μέσα από τις κουβέντες και τα μικρά χαμόγελα…10,9,8…3,2,1…καλό δρόμο.
Έτσι απλά και ξαφνικά.
Χωρίς λόγια, εισαγωγές, τυμπανοκρουσίες.
Και αξίζει να τονιστεί ότι έτσι απλά επίσης, τερματίζουν.
Η μεγαλοπρέπεια του εγχειρήματος περνάει ακριβώς μέσα από την απλότητά του, αναδεικνύοντας ότι πρωταρχικός στόχος είναι «ο πηγαιμός και το ταξίδι» και κατόπιν οτερματισμός και η θέση.
Τα γνωστά κουδούνια του ROUT θα ηχήσουν για τελευταία φορά στα αυτιά τους και ευχή θα είναι να τα ξανακούσουν.
Αυτό θα γίνει μόνο όταν τερματίζει ο καθένας.
Ο Δημήτρης κάλυπτε τα πρώτα μέτρα μετά την εκκίνηση και εγώ με τη 2η κάμερα προχώρησα περίπου 100 μέτρα.
Ακόμα έχω στο μυαλό μου την εικόνα 68 φακών να έρχονται προς το μέρος μου σε μια ακανόνιστη σειρά, σαν κεριά ανάστασης στο προαύλιο μιας εκκλησίας χωριού που το βλέπεις από μακριά. Πλησιάζοντας να παίρνουν μορφή τα πρόσωπα και τα σώματα των αθλητών, να περνούν και το φως αυτό να ξαναμικραίνει συνεχώς στο βάθος του σκοτεινού χωμάτινου δρόμου καθώς ομαδικά απομακρύνονται και στο τέλος να σβήνει, λες και απλά φύσηξες τη λαμπάδα.
Απόκοσμο.
Το ίδιο και η ξαφνική ησυχία στο Δασικό Χωριό.
Σε λίγο δίνει τη θέση της στην ανυπομονησία μέχρι να ακουστούν τα μηνύματα από τον πρώτο Σταθμό Ελέγχου.
Τώρα που άρχισε ο αγώνας και τους φανταζόμασταν να τρέχουν στο πυκνό δάσος, μέσα στο σκοτάδι, ήταν η πρώτη φορά που αναλογιστήκαμε το μέγεθος της δυσκολίας για σήμανση και καθαρισμό μονοπατιών 164 χιλιομέτρων.
Ένα μονοπάτι από τα εκατοντάδες να μην σημανθεί καλά ή να μην το καταλάβει κάποιος….
Βέβαια ο αγώνας απευθύνεται σε έμπειρους αθλητές, γι΄αυτό προβλέπει και ημιαυτονομία, είναι σχεδιασμένος για να είναι πολύ δύσκολος και η φιλοσοφία του είναι «γνωρίζω και αποφασίζω», αλλά πόσος αγώνας χρειάζεται, κι όχι μόνο μια φορά το χρόνο.

Ένα τέτοιο συμβάν ήρθε απρόσμενα λίγο μετά την εκκίνηση.
Μια ομάδα αθλητών δεν πέρασε από το πρώτο σημείο ελέγχου, έχοντας χάσει το μονοπάτι.
Όταν σε λίγο ετοιμαστήκαμε να μεταβούμε επιτόπου να δούμε τι έγινε ή να βοηθήσουμε, ήρθαν τα καλά νέα ότι όλοι και όλα….ξαναπήραν το δρόμο τους.

7. ΣΤΑΘΜΟΣ «ΖΑΡΚΑΔΙΑ 1»
Ο σχεδιασμός της ημέρας προέβλεπε να μεταβούμε στο Σταθμό της Ζαρκαδιάς, περίπου στο 41ο χλμ  για να καταγράψουμε τα συναισθήματα και τις συνθήκες από το πέρασμα των αθλητών, τη δύσκολη δουλειά τωνεθελοντώνγιατρών, διασωστών κλπ, τις συνθήκες που θα ζήσουν αυτοί για 2 μέρες μέσα στο δάσος (αφοί οι αθλητές θα ξαναπεράσουν από εκεί τη νύχτα κατά την επιστροφή), αλλά και την αγωνία συγγενών και φίλων που περίμεναν να χειροκροτήσουν την προσπάθεια των δικών τους μα και όλων των αθλητών.
Το μικρό ταξίδι θα κρατήσει σχεδόν 90 λεπτά.
Ευκαιρία να ξαναθαυμάσουμε το μαγευτικό Φθινοπωρινό περιβάλλον της οροσειράς της Ροδόπηςανεβοκατεβαίνοντας τις πλαγιές της και βλέποντας κάθε λογής χρωματισμού, του κάθε λογής δέντρου και φυτού.
Και αν τα δικά μας μάτια είναι λίγο… προκατειλημμένα, η υπερτόνιση αυτών της Ρουμάνας φίλης από τα δασωμένα Καρπάθια, που είναι μαζί μας για να παράσχει υποστήριξη στην αδελφή της DAVID Cornelia Gabriela η οποία τρέχει στον αγώνα, μάλλον το επιβεβαιώνει.
Ο Δημήτρης θα μεταβεί με τον Θανάση και φίλους ένα χιλιόμετρο πριν για να «γράψει» τους αθλητές μέσα στο δάσος και εμείς πάμε στη Ζαρκαδιά όπου δεν συναντούμε έναν πρόχειρο σταθμό, αλλά ένα «μικρό χωριό».
Σκηνές για ιατρείο, επικοινωνία, ξεκούραση, μαγειρείο, αυτοσχέδια θερμάστρα, αυτοσχέδιο φούρνο (ναι…ζεστό φαγητό για τους αθλητές…αξία ανεκτίμητη).
Και εθελοντές με χαμόγελο, γνώση και επιθυμία να προσφέρουν.
Χωρίς να προσδοκούν σε υλική απολαβή παρά μόνο ότι συμμετείχαν και συνέβαλαν σε κάτι αγνό και ωραίο.
Οι αθλητές αρχίζουν να φτάνουν.
41ο χιλιόμετρο του αγώνα.
Δύσκολο να μεταφέρω την αίσθηση που είχαμε βλέποντας τους, αν φανταστεί κάποιος ότι κάπου εκεί τελειώνει ο Κλασσικός Μαραθώνιος Δρόμος (σε ίσιο δρόμο) και εκείνοι ουσιαστικά δεν έχουν αρχίσει καν.
Ο Χρήστος υποδέχεται τον καθένα με μια ζεστή αγκαλιά και έναν καλό λόγο και τον ρωτά τι χρειάζεται. Φαγητό και υγρά για τον καθένα, αλλαγή ρούχων και εξοπλισμού από τον σάκο ανεφοδιασμού τους, που περιμένει εκεί από το βραδύ, λίγες κουβέντες για τον αγώνα, περιποίηση των πρώτων τραυμάτων (φουσκάλες, πληγές από το μονοπάτι) και κατευόδιο για το δύσκολο ανηφορικό κομμάτι που ακολουθεί.
Εκεί θα γίνουν και οι πρώτοι υποχρεωτικοί αποκλεισμοί αθλητών που δεν κατάφεραν να είναι μέσα στον προβλεπόμενο χρόνο, ως το σημείο αυτό.
Μια δύσκολη στιγμή για αθλητές, διοργανωτές αλλά και παρευρισκόμενους στην ανακοίνωση της απόφασης.
Αυτός ο αγώνας όμως, έτσι είναι δομημένος και το γνωρίζουν όλοι από την αρχή.
Ο Χρήστος από την πείρα του ως αθλητής και διοργανωτής κρίνει ότι θα είναι καλό να περιμένει όλους τους αθλητές να περάσουν και μετά να γυρίσουμε.
Αλλάζουμε τα πλάνα μας για άλλο σταθμό (όλοι έχουμε ένα plan B) και εκμεταλλευόμενοι την ευκαιρία, ζούμε την κάθε στιγμή.
Μετά από ώρες θα ξεκινήσουμε πάλι για το Δασικό Χωριό υποκλινόμενοι στο έργο όλων και ευχόμενοι να είναι καλά ως το βράδυ που θα χρειαστεί να παράσχουν υπηρεσίες με πιο δύσκολες συνθήκες.

8. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ -  Η ΡΟΔΟΠΗ
Η επιστροφή, παρά την κούραση, μας ανταμείβει γιατί υπάρχει ο χρόνος να κάνουμε στάσεις για πλάνα σε μια ώρα που ο ήλιος, ο οποίος μας τιμά με την παρουσία του όλες τις μέρες- κάτι παράξενο για την εποχή και το υψόμετρο, δίνει στο τοπίο το φως που χρειαζόμαστε.
Παράλληλα με το Δημήτρη θα βρούμε την ευκαιρία φτάνοντας, να ανηφορίσουμε για λίγη ώρα στο μοναδικής ομορφιάς μονοπάτι της Χαϊντούς και να πάρουμε μια μικρή ιδέα για τον άλλο εξαιρετικό αγώνα που διοργανώνουν, τον «Haidou Trail Party».

Ο ήλιος δύει και η μικρή παρέα συζητά γύρω από τον Λάζαρο που «ανεβάζει» συνεχώς στο internet και αξιολογεί σύμφωνα με το «μοντέλο» του τα αποτελέσματα που φέρνει η Ελένη από το Κέντρο Επικοινωνίας.

9. Η ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΓΩΝΑ
«Ακούω μόνο την καρδιά μου να χτυπά, σκοτάδι πέφτει και φοβάμαι, το μονοπάτι πιο μακρύ και ο αγώνας ξεκινάει….» (ROUT song).
Η νύχτα τώρα αρχίζει για αθλητές και διοργανωτές.
Όλοι ξέρουν ότι για το κομμάτι αυτό έκαναν ειδική προετοιμασία.
Τώρα θα αρχίσουν να διαμορφώνονται και οι πρώτες θέσεις.
«Στο Θεολόγο ξυρίζουν το γαμπρό» θα πει στα τελευταία μέτρα του ο αυριανός νικητής του αγώνα Λεωνίδας Αθανασόπουλος.
Οι εθελοντές, παρά το κρύο, κάνουν εξαιρετική δουλειά στους σταθμούς κάτι που θα το ομολογήσουν όλοι οι αγωνιζόμενοι στο τέλος.
Παράλληλα και ειδικά τη νύχτα θα αναδειχτεί, λίγο παραπάνω από ότι τη μέρα και ο δύσκολος ρόλος της «σκούπας», των ανθρώπων δηλαδή που αφού περάσουν όλοι οι αθλητές από ένα σταθμό, τους ακολουθούν ως τον επόμενο για να παίρνουν μαζί αυτούς που θα εγκαταλείπουν από κούραση ή τραυματισμό.
Ένας αγώνας και γι’ αυτούς αφού θα κάνουν 40 και 50 χιλιόμετρα μέσα στη νύχτα.

Αργά το βράδυ ο αγώνας αποκτά ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον.
Πολλά από τα φαβορί δεν συνεχίζουν τον αγώνα και ο Αχιλλέας Χριστάνας, νικητής του φετινού Olympus Mythical Trail 100 χλμ που προπορεύονταν από την αρχή σχεδόν, αναγκάζεται από πρόβλημα στο πόδι να σταματήσει στις 19 περίπου ώρες, «βάζοντας πολύ κόσμο στο παιγνίδι».
Ο υπολογισμός του Λάζαρου για τον επόμενο πιθανό νικητή, που είναι ο Λεωνίδας Αθανασόπουλος ως εκείνη τη στιγμή, δείχνει ότι θα τερματίσει μετά τις 7 το πρωί.

Η νύχτα περνά με μικρότερη αγωνία αφού όλα λειτουργούν σύμφωνα με τον σχεδιασμό.
Τις παράξενες αυτές ώρες, αφού είναι δύσκολο να προσεγγίσουμε άλλο σταθμό για να δούμε από κοντά τη  νυχτερινή προσπάθεια των αθλητών και παράλληλα να είμαστε αργότερα παρόντες στον τερματισμό, ζητούμε με τον Δημήτρη από τον Χρήστο να μας οδηγήσει για μια ώρα περίπου μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια του δάσους, ώστε να πάρουμε έστω μια μικρή γεύση του τι θα πει,«τρέχω στο σκοτάδι».
Μοναδικό και πρωτόγνωρο.
Ο έναστρος ουρανός απλώνει ένα σεντόνι με ασημένια φωτάκια από πάνω και τα λίγα μέτρα φωτιζόμενης περιμέτρου που σου δίνει ο φακός, σε οδηγούν σε χίλιες σκέψεις, καλές και κακές.

10. ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΙ
Χαράματα 20ης Οκτωβρίου 2012.
Η αντίστροφή μέτρηση για το νικητή και τους τερματισμούς έχει αρχίσει, όταν ξαφνικά κάτι μας υπενθυμίζει πάλι γιατί ο ROUT είναι, εκτός μια από τις δυσκολότερες αθλητικές δοκιμασίες στην Ελλάδα, τόσο απρόβλεπτος.
Ο Λεωνίδας Αθανασόπουλος παρ’ ότι έχει μια ασφαλή διαφορά από τους επόμενους, χάνει το μονοπάτι.
Επανέρχεται σε 45 λεπτά σχεδόν και είναι ακόμη πρώτος.
Ώρα περίπου 7 το πρωί.
Ο Λάζαρος με τον Χρήστο θα πάνε να συντροφεύσουν τον μεγάλο νικητή στα τελευταία χιλιόμετρα.
Ο Δημήτρης θα τον περιμένει με την κάμερα στον τερματισμό και εγώ στα τελευταία 500 μέτρα.
Αξέχαστη εμπειρία.
Οι τρεις τους προβάλλουν στη στροφή και ο Λεωνίδας τους κάνει περιγραφή του αγώνα  λες και θα αρχίσει σε λίγο και όχι σαν να τελειώνουν 164 χιλιόμετρα.
Τρέχουμε μαζί του με την κάμερα και ο Δρόσος «αιχμαλωτίζει» μοναδικά τη «στιγμή» με τη φωτογραφική του.
Τα κουδούνια του τερματισμού ακούγονται, αυτός «πετά», μιλά για λύτρωση, συμφωνεί ότι είναι αγώνας για παλικάρια, για φύση πανέμορφη, για ωραία διαδρομή.
Ούτε κουβέντα για πρωτιές και μεγαλεία.
Και χάνεται στην τελευταία ανηφορίτσα πριν τον τερματισμό, παρεκκλίνοντας και αιφνιδιάζοντας τους πάντες, αφού ήθελε πρώτα να χτυπήσει και να ακούσει τα κουδούνια που τον περίμεναν 26 σχεδόν ώρες.
Η αγκαλιά του Λάζαρου και όλων των παιδιών, το μετάλλιο, το «ευχαριστώ παιδιά» του Λεωνίδα, ήταν από τα πιο λιτά και μεγαλειώδη, τελειώματα μιας διαγωνιστικής υπερπροσπάθειας που έχουμε δει.
Και σε λίγο στις πρώτες σεμνές και μετρημένες δηλώσεις του για την εκπομπή, που επεσήμαινε ότι αν έχεις καρδιά και θέληση μπορείς να κάνεις τα πάντα, ένα αναπάντεχο κοντράστ.
Στα 10 μέτρα κατέβαιναν από το λεωφορείο οι αθλητές που δεν στάθηκε δυνατό να τερματίσουν τον αγώνα και επέστρεφαν στο Χωριό.
«Δεν υπάρχει απογοήτευση , του χρόνου πάλι εδώ για να το προσπαθήσουμε και να τα καταφέρουμε» ήταν η ευχή του και δέχτηκε τα συγχαρητήριά τους.

Σε λίγη ώρα αναμένονταν δύο αθλητές που τα «περάσματά» τους έδειχναν ότι θα τερμάτιζαν μαζί για να μας προσφέρουν μια συγκινητική στιγμή.
Μια στιγμή….ROUT.
Κουδούνια …για τον Γεράσιμο Μπενέζη και τον Βαγγέλη Μπάκα.
Τελευταία 50 μέτρα και κανένας δεν ξεχωρίζει.
Απλώνουν τα χέρια, πιάνονται και τερματίζουν μαζί δεύτεροι.
Μετά τις αγκαλιές και τα μετάλλια μαθαίνουμε ότι είναι η γιορτή του Γεράσιμου και όλοι του εύχονται.
Ακολουθούν οι μικρές δηλώσεις στην κάμερα όπου και οι δύο νικητές των 164 χιλιομέτρων μέσα στα δάση δεν καταφέρνουν να κρατήσουν τη συγκίνηση και τα δάκρυά τους.
Ο Γεράσιμος αναλογιζόμενος τη βοήθεια που του παρείχε η οικογένειά του για να μπορεί να τρέχει και να πραγματοποιεί το όνειρό του και ο Βαγγέλης γιατί πέρσι τέτοιο καιρό τραυματίστηκε σοβαρά και χρειάστηκαν τεράστιες θυσίες και προσπάθειες για να είναι πάλι ΕΔΩ.
Ανθρώπινες, αληθινές στιγμές.
Σε λίγες ώρες θα τερματίσει και η πρώτη από τις τρεις γυναίκες, που ολοκλήρωσαν όλες τον αθλητικό αυτό άθλο, η Ρανέλ Μακόη με ρεκόρ αγώνα, αναδεικνύοντας και υπογραμμίζοντας με εμφαντικό τρόπο ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ αντρών και γυναικών.
Σε αυτό το κλίμα θα συνεχίσουν οι τερματισμοί όλη την ημέρα.
Κάθε τερματισμός και μια νίκη.
Κάθε τερματισμός και μια ακόμη επιβεβαίωση ότι τα όρια τις περισσότερες φορές τα βάζει ο ίδιος ο άνθρωπος και δεν είναι κατ΄ανάγκη τα συνηθισμένα.
Τερματισμοί με χαμόγελα παρά την κούραση, χέρι χέρι όταν τερμάτιζαν ανά δύο ή τρεις σφραγίζοντας με την εικόνα αυτή έναν κοινό αγώνα που έδωσαν πάλι μαζί τις προηγούμενες ώρες, με το νου και την καρδιά να αναδεικνύονται πρωταγωνιστές.
Ξανασουρουπώνει μπαίνοντας στην 3η νύχτα του αγώνα που προβλέπεται να διαρκέσε,ι βάση κανονισμών, ως τα μεσάνυχτα.
Στις πολλές στιγμές που θα μείνουν για καιρό χαραγμένες στο μυαλό μας θα είναι τα τελευταία 500 μέτρα που τρέξαμε με την κάμερα μαζί με τονΠαύλο Διακουμάκο που αγωνίζονταν για τη «Φλόγα» (και τον συνόδευε ο φίλος του Δημήτρης Τρουπής), αλλά και όταν κάναμε το ίδιο για τον φίλο, συμπατριώτη Μάριο Δούλη, έναν αγνό, πεισματάρη Ηπειρώτη, παράδειγμα για πολύ νέο κόσμο που επιθυμεί την ουσιαστική επαφή με τη φύση και τα καλά της.
Ένας τέτοιος αγώνας δεν μπορεί παρά να είχε και ένα φινάλε αντάξιο της φήμης του.
Η φωτιά έχει ανάψει σε βαρέλια στον τερματισμό, το κρύο αρκετό αλλά οι κουβέντες και τα χαμόγελα δίνουν και παίρνουν τώρα πια, όταν πριν τα μεσάνυχτα τα κουδούνια χτυπούν.
Στο βάθος φαίνονται οι φακοί των τριών τελευταίων αθλητών που θα τερμάτιζαν τον αγώνα.
Και τι σύνθεση!.
Η αθλήτρια από τη Ρουμανία (DAVID Cornelia Gabriela), ο αθλητής από την Πολωνία (KOSZYKRafal) και ο Κύπριος (NIKOLA Kyriakos) θα δώσουν πραγματικά πανηγυρικό τόνο στην αυλαία του RODOPI ULTRA TRAI 2012, 164 KM τερματίζοντας όλοι μαζί πιασμένοι από το χέρι .
Μαζί τους η «σκούπα» των εθελοντών, με τον Παντελή και την παρέα του, που είχαν κάνει και αυτοί 40 χιλιόμετρα.
Σε λίγο οι εθελοντές από όλους τους Σταθμούς έχουν έρθει στο Δασικό Χωρίο. Μια οικογένεια, ευχαριστημένοι και ανακουφισμένοι αφού τα κατάφεραν για μια ακόμη φορά μέσα από πολύ κόπο και προσπάθεια, θα δειπνήσουν, θα αστειευτούν επιτέλους και θα γευτούν κάποιοι, πάλι επιτέλους, το εξαιρετικής φήμης τσίπουρο του Ηλία Σπυριδόπουλου.
Ο ύπνος της νύχτας εκείνης και το ξύπνημα στο δάσος θα μπορούσε να είναι μια ξεχωριστή εκπομπή.
11. ΑΠΟΝΟΜΕΣ
Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2012, 10.00 πμ.
Απονομές.
Ο αγώνας θα κλείσει όπως άρχισε.
Απλά και λιτά αφού γενικά  στόχος είναι ο αγώνας και όχι οι τελετές.
Όμως όλα έχουν την αξία τους και θα μείνουν στην Ιστορία των Αγώνων Ορεινού Τρεξίματος.
Οι δηλώσεις των νικητών διακατέχονταν από το πνεύμα της αθλητικής αλληλεγγύης, της άμιλλας, της συλλογικότητας, ενώ ιδιαίτερη μνεία έκαναν στη μεγάλη προσπάθεια των διοργανωτών και ιδιαίτερα των εθελοντών, για τους οποίους όλοι μίλησαν με συγκινητικά λόγια.
Χαρακτηριστικό επίσης της σεμνής τελετής ήταν ότι τις απονομές δεν έκαναν οι διοργανωτές, κάποιοι επίσημοι, πολιτικοί κλπ, αλλά μέλη της κοινής προσπάθειας που συνέδραμαν, με τον τρόπο τους ο καθένας, στην επιτυχία.
Εθελοντές, διασώστες, ασυρματιστές κλπ.
Ένα δώρο που θα μείνει στη μνήμη μας ως «Ορίζοντας» ήταν η ιδιαιτέρως τιμητική πρόσκληση να απονείμουμε το κύπελλο στη 2η νικήτρια, Γεωργία Μήτσιου.
Ομαδική φωτογραφία, αγκαλιές χαιρετισμού και υπόσχεση για συνάντηση του χρόνου την ίδια μέρα στα ίδια βουνά για τον ROUT 2013,  που θα ονομάζεται πια, «Rodopi Advendurun 100 miles».

Οι έξι ώρες επιστροφής για τα Γιάννινα ήταν λίγες για να προλάβουμε με το Δημήτρη να θυμηθούμε ότι ζήσαμε και να κάνουμε έναν πρώτο απολογισμό της σημαντικής εμπειρίας.

12. ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Οι εποχές που περνάμε στη χώρα μας και - όπως φαίνεται- και αυτές που θα έρθουν, θα έχουν ανάγκη, για πρώτη φορά ίσως σε αυτήν τη γενιά, τη συναδέλφωση, την αλληλοβοήθεια και την αλληλοστήριξη μεταξύ των συμπολιτών μας.
Παράλληλα φαίνεται ότι λόγω των νέων σκληρών συνθηκών και εξελίξεων επαναπροσδιορίζουμε πολλά που αφορούν στη στάση ζωής και την κοσμοθεωρία μας, όπως το να ξαναγνωρίζουμε τα απλά και όμορφα που μας περιβάλλουν, αλλά και τη σχέση που έχουμε με το φυσικό περιβάλλον και τις δραστηριότητες που αναπτύσσονται σε αυτό ώστε να το κατανοήσουμε και να το «γευτούμε» καλύτερα.
Οι άνθρωποι που συνθέτουν τον Rodopi Ultra Trail θα μπορούσαν να αποτελούν ένα παράδειγμα προς το δρόμο αυτό.
ΕΝΑ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ Η ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ
ΔΕΝ ΚΡΑΤΟΥΝ 164 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ, ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΖΩΗ.


Την παραπάνω εμπειρία προσπάθησε να μετατρέψει από έντονη ανάμνηση σε κείμενο, για την τηλεοπτική παραγωγή «Ορίζοντας www.orizontas.org », ο Ηλίας Χ. Γκαρτζονίκας (συνυπεύθυνος του Δημήτρη Χ. Γκαρτζονίκα)
Το ίδιο κείμενο με φωτογραφίες σε .pdf φορμάτ μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ

«ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ»: ΤΡΕΪΛΕΡ ΤΟΥ ROUT 2012.
  1. ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ ΝΙΚΗΤΩΝ: http://www.youtube.com/watch?v=Lo-PFNgTVEY&feature=plcp
  2. ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΝΙΚΗΤΩΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΩΝ ΚΥΠΕΛΩΝ: http://www.youtube.com/watch?v=qE0079C_lSA&feature=plcp
  3. ΣΤΟ 40Ο ΧΛΜ.: http://www.youtube.com/watch?v=_MQ6RrB3tTg&feature=plcp

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ: ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ ΝΙΚΗΤΩΝ ROUT 2012 (164 ΧΛΜ).



ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ: ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ ΝΙΚΗΤΩΝ ROUT 2012 (164 ΧΛΜ). 
Τον Οκτώβριο του 2012 (19,20/10), στην πανέμορφη οροσειρά της Ροδόπης, 68 αθλητές και αθλήτριες έγραψαν μια ακόμη χρυσή σελίδα στην ιστορία των αγώνων ορεινού τρεξίματος και περιπέτειας.
Έτρεξαν στον 4ο RODOPI ULTRA TRAIL συνεχόμενα 164 χιλιόμετρα (100 μίλια)
Τερμάτισαν οι 34.
Όλοι ανέδειξαν τη μεγάλη δύναμη που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος όταν θέλει κάτι πολύ, στηριχτεί στο συνάνθρωπο και σεβαστεί τα διδάγματα της Φύσης.
Η τηλεοπτική εκπομπή «Ορίζοντας» www.orizontas.org των Ηλία και Δημήτρη Γκαρτζονίκα μαζί με το Methexis Foundation www.m-f.gr , εμπνευσμένοι από το Πνεύμα της Μίξης Αντοχής+ Περιπέτειας+Εθελοντισμού, ήταν μαζί τους για 4 ημέρες (18-21/10/201) κινηματογραφόντας το δυσκολότερο ίσως αθλητικό γεγονός στον τομέα των οργανωμένων- τακτικών αγώνων ορεινού τρεξίματος και περιπέτειας στην Ελλάδα. 
Στα παραπάνω αμοντάριστα πλάνα τονίζονται κάποιες χαρακτηριστικές στιγμές του τερματισμού των τριών πρώτων αντρών και της πρώτης νικήτριας. Σε λίγες μέρες θα ακολουθήσουν κι άλλα.
Αξίζει να σημειωθεί η καθοριστική συμβολή άνω των 100 πεπειραμένων εθελοντών που έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους μαζί με τους διοργανωτές
ΕΠΙΣΗΣ: ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΝΙΚΗΤΩΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΩΝ ΚΥΠΕΛΩΝ ΣΤΟ: http://www.youtube.com/watch?v=qE0079C_lSA&feature=plcp 
-------------
ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ «ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ»
«Μια εκπομπή για την φύση, το περιβάλλον, τον άνθρωπο και τη σχέση τους»
Ιστοσελίδα: http://orizontas.org/ ,
Βίντεο: http://orizontas.org/ , http://www.youtube.com/enxoro , 
facebook: orizontas ekpompi
email: enxoro@enxoro.gr 
Δραστηριότητες Υπευθύνων Παραγωγής: Methexis: http://www.m-f.gr/ 
Παρουσιάζεται από τον τηλεοπτικό σταθμό «Ήπειρος TV1» (Ζωντανά www.epirustv1.gr )
Επίσης μπορείτε να παρακολουθείτε την εκπομπή στη Δυτική Ελλάδα μέσω της Digital Union και από το Κέντρο εκπομπής Ακαρνανικών στον Δίαυλο 54 (Ήπειρος TV1), με κωδικοποίηση Mpeg4/H.264